Cukrzyca typu I dotyka najczęściej dzieci między 5 a 7 rokiem życia oraz młodzież na początku okresu dojrzewania. Trzustka chorego przestaje wytwarzać insulinę – hormon odpowiedzialny za regulację poziomu cukru we krwi.
Proces leczenia wymaga:
- farmakoterapii – zazwyczaj w postaci iniekcji insuliny,
- stałej kontroli poziomu cukru we krwi – nawet 6-10 razy dziennie,
- przestrzegania diety,
- regularnej aktywności fizycznej,
- odpowiednich zabiegów pielęgnacyjno-terapeutycznych.
Dla nieletnich pacjentów niezwykle ważne jest także wsparcie psychiczne i emocjonalne przez cały okres przygotowujący ich do dorosłości. To rodzina daje mu tę pomoc i otacza opieką. Rola najbliższych nabiera większego znaczenia w budowaniu poczucia własnej wartości pacjentów zmagających się z chorobą przewlekłą. To postawy rodziców, opiekunów, braci i sióstr dają młodym ludziom największe poczucie siły oraz nadzieję na stosunkowo normalne życie mimo ograniczeń nałożonych przez chorobę.
Niezaprzeczalnie więc cukrzyca wpływa na wszystkich z najbliższego otoczenia. Towarzyszą im silne emocje – od niedowierzania, przez lęk, apatię , po akceptację. Jednocześnie to rodzina organizuje środowisko przyjazne procesowi terapeutycznemu.
Między innymi o tych zagadnieniach przeczytasz w kolejnym poradniku Fundacji Nie Widać Po Mnie: “Rodzina jako wsparcie”, który powstał w ramach projektu: “Psychoedukacja dzieci z cukrzycą typu I i ich rodzin”. W materiale opracowanym przez dietetyk kliniczną – Agnieszkę Wałecką znajdziesz cenne porady dotyczące włączenia najbliższych w takie aspekty terapeutyczne jak:
- żywienie,
- aktywność fizyczna,
- wsparcie emocjonalne.
Zachęcamy do ściągnięcia i przeczytania. Ta wiedza pozwoli Wam, jako rodzicom i opiekunom, odnaleźć się w trudnych realiach życia z cukrzycą.
Zadanie dofinansowane ze środków z budżetu Województwa Mazowieckiego.
