Rusza program psychoedukacji i wsparcia osób po 50 roku życia oraz ich bliskich przygotowany przez Fundację Nie Widać Po Mnie i finansowany z budżetu Samorządu Województwa Mazowieckiego.
Najtrafniejszą definicję bólu opracowała IASP — Światowa Organizacja Badająca Istotę Bólu. Według niej jest to nieprzyjemne odczucie fizyczne i emocjonalne zarówno wynikające z rzeczywistego, jak i potencjalnego uszkodzenia tkanek.
W codziennych okolicznościach jest on ważnym aspektem alarmowym dla centralnego układu nerwowego. Informuje, że należy zatroszczyć się i odciążyć daną część ciała, gdyż pracuje ona nieprawidłowo, została uszkodzona lub nadwyrężona.
Jednak przewlekły ból traci tę funkcję. Staje się wyłącznie cierpieniem, z którym pacjent nie może sobie poradzić.
Często też jego powstanie ma niewiele wspólnego z somatycznymi dolegliwościami. Może wiązać się natomiast m.in. z traumatycznymi doświadczeniami. Czasami pojawia się przy takich stanach emocjonalnych jak przygnębienie, lęk, strach, gniew. Jest też wiernym towarzyszem depresji.
Jednocześnie ból przewlekły niesie za sobą szereg konsekwencji natury emocjonalnej i psychicznej. Długotrwałe cierpienie sprawia, że osoby zaprzestają aktywności fizycznej, która jest cennym elementem utrzymania zdrowia fizycznego i psychicznego.
Ponadto dochodzi do izolacji osoby cierpiącej, która stara się ograniczyć wszelkie kontakty z otoczeniem — z bliskimi, przyjaciółmi i znajomymi z pracy. Osamotnienie tymczasem pogłębia jej przygnębienie i sprzyja stanom depresyjnym.
Często też dotyka osoby starsze, które zmagają się z wieloma dolegliwościami somatycznymi związanymi z obniżeniem zdolności organizmu. Dlatego wiele miejsca poświęciliśmy mu w Programie “Psychoedukacja osób po 50 rż”. Przedsięwzięcie finansowane jest z budżetu Samorządu Województwa Mazowieckiego.
O psychologicznym wymiarze bólu, jego konsekwencjach, sposobach leczenia mówi prof. dr hab. n. med. Ewa Mojs, Prezes Rady Naukowej Fundacji Nie Widać Po Mnie.
